Συνέντευξη με το Χρήστο Συριώτη

Συνέντευξη στο Χρήστο Συριώτη

Από τον Βασίλη Χάγιο

 

«Τι κοιτάτε ρε;»! Μία παράσταση του Χρήστου Συριώτη που υπογράφει ο ίδιος. Τον συναντήσαμε και μας μίλησε για το έργο  που παιζόταν τον χειμώνα στο Θέατρο «Αγγέλων Βήμα» και τώρα θα ταξιδέψει σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, αλλά και στο εξωτερικό. Επίσης, αναφέρθηκε στο πρόβλημα υγείας που πέρασε πριν μερικά χρόνια, αλλά για τα προσεχή του σχέδια αλλά και για την νέα του αγάπη το ραδιόφωνο.

 

 

Φέτος σκηνοθετήσατε στο Θέατρο «Αγγέλων Βήμα» το θεατρικό έργο «Τι κοιτάτε ρε;», όπου υπογράφετε το κείμενο της παράστασης. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο ερμηνεύει η Λαμπρινή Αγιαννίτου. Μιλήστε μας για την υπόθεση του έργου και για την συνεργασία σας με την Λαμπρινή Αγιαννίτου.

Το έργο αυτό, μιλά για ένα αγέννητο πλάσμα που είναι στη μήτρα της μάνας του.   Αναρωτιέται γιατί οι άνθρωποι που είναι εν ζωή στέκονται παθητικά απέναντι στα πράγματα και έχουν χάσει την Ελπίδα. Αυτή η χαμένη Ελπίδα των ανθρώπων με προβληματίζει και στάθηκε η αφορμή για να το γράψω. Η Λαμπρινή δεν ήταν απλά μία άλλη ηθοποιός, υπήρξε πραγματικά ένας άγγελος που εμφανίστηκε στη ζωή μου ξαφνικά! Είχα κανονίσει να επαναλάβω και  φέτος το «Τι κοιτάτε ρε ;», μετά την επιτυχία που γνώρισε προ διετίας, παίζοντας ο ίδιος ξανά τον κεντρικό ρόλο. Πηγαίνοντας σε μία ακρόαση για μία άλλη παράσταση, μία κωμωδία, συνάντησα την Λαμπρινή και όταν την είδα να ερμηνεύει πάνω στην σκηνή, είπα: «Αυτό το πλάσμα, πρέπει να παίξει αυτόν τον ρόλο και όχι εγώ ». Πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις για να υλοποιήσει το όνειρό μου για το έργο που έγραψα.

 

Αναλύστε μας τον ρόλο της Λαμπρινής Αγιαννίτου στη παράσταση.

Η Λαμπρινή ερμηνεύει μια έννοια. Δεν είναι εφικτό να υποδυθείς το αγέννητο. Ο ρόλος της είναι μια συμπύκνωση αισθημάτων και βιωμάτων. Όλο αυτό συμβαίνει με ποιητικό τρόπο. Δεν είναι εύκολο για έναν ηθοποιό να το κατακτήσει αυτό, όμως το ταλέντο της Λαμπρινής είναι σπάνιο και τα κατάφερε άριστα. 

 

 

Πως προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας;

Από μικρός έγραφα. Δεν είναι το πρώτο μου έργο αυτό. Αυτό όμως παρουσιάστηκε στη σκηνή και αγαπήθηκε από το κοινό. Τώρα γράφω ένα ακόμη θεατρικό.

 

Έχετε συνεργαστεί με πολλά μεγάλα ονόματα στο θέατρο όπως, Γιώργο Κιμούλη, Άννα Συνοδινού, Γρηγόρη Βαλτινό, Τάκη Ζαχαράτο, Πέτρο Φιλιππίδη, Γιάννη Νικολαΐδη, Νίκο Χαραλάμπους, Γιάννη Καραχισαρίδη, Andriew Visnevski, Ηλία Ασπρούδη, Γ. Κακλέα, Κώστα Σπυρόπουλο, κ.α. Πρόσφατα «έφυγε» και η Άννα Συνοδινού. Πως ήταν η συνεργασία σας με την Άννα Συνοδινού; Πως ήταν ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης;

Η Άννα Συνοδινού ήταν ένα αηδόνι. Με πίστευε και με αγαπούσε. Μου έδωσε την ευκαιρία να δείξω τις δυνάμεις μου, όταν μου πρότεινε να παίξω πλάι της έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επίδαυρο. Σπάνια γυναίκα, σπουδαία ηθοποιός! Δε θα την ξεχάσω ποτέ. Την Αγαπούσα πολύ.

 

Θα σας ενδιέφερε στο μέλλον να ασχοληθείτε με την τηλεόραση; Σας έχει γίνει πρόσφατα πρόταση για να παίξετε σε κάποιο σήριαλ;

Έχω κάνει αρκετές δουλειές στην τηλεόραση . Δεν την αγαπώ όμως πολύ. Όχι τόσο, όσο αγαπώ το θέατρο . Αλλά τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Μάλλον και εκείνη δείχνει να μη με αγαπά.  Αγαπώ όμως πολύ το ραδιόφωνο. Ήθελα πάντα πολύ να κάνω. Δεν μου ΄χε δοθεί ποτέ η ευκαιρία . Tώρα όμως ξεκίνησα στον Boem Radio και κάθε Πέμπτη βράδυ 10 με 12 εργάζομαι ως ραδιοφωνικός παραγωγός . Είμαι πολύ ενθουσιασμένος και αγχωμένος για αυτό το νέο μου ξεκίνημα. Ο τίτλος της εκπομπής είναι : «Τι μου θύμισες τώρα;». Κάνω έρευνα και «μεταφέρω» το παρελθόν στο παρόν, αναζητώ τις ενώσεις ή τις ρωγμές. Είναι πολύ όμορφο το ραδιόφωνο!

 

Με ποια κριτήρια επιλέγετε μια συνεργασία και πως μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής;

Πρέπει να θέλω κάτι να πω, και να συνεργάζομαι με καλούς έντιμους και φιλικούς ανθρώπους, που αγαπούν την τέχνη, αλλά κυρίως να αγαπούν τους συνεργάτες τους. Σεβασμός! αυτό είναι το ζητούμενο. Μεγάλωσα μέσα στο θέατρο. Στα παρασκήνια! Γνώρισα από πολύ μικρός τον κόσμο του θεάτρου και αυτό με συνέπαιρνε. Από παιδί θυμάμαι να σκηνοθετώ και να παίζω σε παραστάσεις. Αυτό ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι. 

 

Ποια είναι τα θεατρικά σας όνειρα;

Δεν έχω θεατρικά όνειρα . Όνειρα μόνο – σκέτα ! Και αυτά από μόνα τους, είναι σκηνοθετημένα στην σκηνή του μυαλού. Περιμένουν να ανοίξει κάποτε η αυλαία. Θα ήθελα λοιπόν να έχω έναν δικό μου χώρο να στεγάζω τα όνειρά μου, αυτά που εσείς ονομάσατε θεατρικά .

 

Πριν μερικά χρόνια είχατε περάσει ένα πρόβλημα υγείας. Πώς αντιμετωπίσατε τότε τον καρκίνο; Πως βλέπετε τη ζωή τώρα που το έχετε ξεπεράσει;

Ήταν μια δύσκολη περίοδος. Πολύ δύσκολη. Δεν έκανα τίποτα διαφορετικό από αυτό που κάνουν εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι που δίνουν μάχη με την ασθένεια: Πάλεψα! Και είδα τελικά την θετική του πλευρά . Μετά από τη μάχη βγαίνεις πιο δυνατός. Είδα το ποτήρι μισογεμάτο. Έτσι η ζωή τώρα, δείχνει πιο αισιόδοξη και πιο χαλαρή . Και σαφώς πιο δημιουργική!

 

Πότε είστε πραγματικά ευτυχισμένος;

Όταν οι γύρω μου είναι ευτυχισμένοι!

Αν σας ζητούσαν να γράψετε ένα σύνθημα σε έναν τοίχο, ποιο θα ήταν αυτό;

ΞΕΡΕΙΣ !!!

Τα προσεχή σας σχέδια;

Να παρουσιάσω την παράσταση μας σε όσο περισσότερα μέρη μπορώ και να ολοκληρώσω το νέο έργο που γράφω.